Η Laura και οι φίλες της σε μια οικεία στιγμή στον καναπέ

Σε μια στιγμή αχαλίνωτου πάθους, η Λάουρα και οι φίλες της επέτρεψαν να σβήσουν οι αναστολές τους, παραδομένες στις αρχέγονες ορμές που είχαν χτιστεί για αυτό που έμοιαζε σαν αιωνιότητα.Η απαλή, φιλόξενη αγκαλιά του καναπέ έγινε η παιδική τους χαρά, καθώς εξερευνούσαν το ένα το άλλο κορμιά με θέρμη που δεν άφηνε καμιά πέτρα ανέγγιχτη.Τα μάτια τους κλειδωμένα σε ένα χορό επιθυμίας, τα χέρια τους ανίχνευαν μονοπάτια ηδονής σε όλο το δέρμα που ξαφνικά ήταν πιο φιλόξενο από ποτέ άλλοτε.Ο αέρας ήταν πυκνός με το άρωμα του νεανικού, αχαλώριου πάθους τους, καθώς χανόντουσαν στον μεθυριστό ρυθμό των δικών τους σωμάτων.Η ωμή, αχόρταγη συνάντηση σε μια δοκιμασία της νεότητας τους, ήταν η πιο επιταγή της νεαντικής επιθυμίας, όσο το δυνατόν πιο παρορμητική, σε μια στιγμή ακατέργαστης, ακατέργης επιθυμίας, ακατανίκητης, ακαταμάχητης επιθυμίας για έναν ακατέργοροστο τρόπο εορίστου εορμητισμού.